BÜYÜK MUTLULUKLARIM......

Musti'min (3), gün içinde onlarca kez "neden anne......" diye başlayan cümlelerini duymak ve onu tatmin edinceye kadar sorularını cevaplamak.

Ortanca oğlumun (10), "neden anne" yi çok çok aşıp, detaylara giren, bir kısmını cevaplayamadığım ve "yavrum bu tip soruların için google'dan faydalanabilirsin, hatta bize de anlat bizde öğrenelim" diye yanıtladığım, çoğu teknik, bilimsel, matematiksel ya da mantıksal konularda, neden-sonuç ilişkileri, beyin jimnastiği içerikli bin bir türlü soru yağmurlarına maruz kalmam. :)

Büyük oğlumun (12), küçük yaşından beklenemeyecek kadar empatik bir kişiliğe sahip olduğuna tekrar tekrar şahit olmak, bu yaşında ve erkek çocuğu olmasına rağmen, inanılmaz ince düşünceli, ferasetli, hassas ve olgun olduğunu gözlemlemek.

Hastalandığımda ya da beni zorlayan bir durumda olduğumu gördüklerinde inanılmaz şefkatle ve incelikle varlıklarını ve desteklerini hissettirmeleri.

Büyüdüklerinde bana alacakları araba için hangi markayı tercih ettiğimi sormaları, "ona göre çalışıp para kazanacağız anne" demeleri :)

"Sen zahmet etme anne....." diye başlayan cümleleri.

Asla bana bir şey taşıtmamaları.

"Anne bir şey söyleyeceğim, ama ne olur kızma ......" diye başlayan cümleleri.

Ben uyurken biri gürültü yapıp uyanmama neden olursa, diğerinin hemen "bak annemi rahatsız ettin" diye diğerini suçlaması.

He zaman yardımcı olmaları....

Annelerine kıyamamaları...

Çok şükür ki, çalışmak zorunda değilim, yavrularımın her anını ve büyüdüklerini gözlemleyebiliyorum, asla geri alınamayacak ve "anı" olarak kalacak anlarını yaşayabiliyorum.